Zdecydowanie z Japonią kojarzą nam się samurajowie. To legendarni rycerze, którzy zawsze kojarzyli nam się z zupełnym geniuszem. Człowiek, który chciał zostać samurajem musiał posiadać dobre urodzenie. Rycerzem nie zostaje się przecież ot, tak. Każdy samuraj uczył się swojego fachu od najmłodszych lat. Poza tym można zwrócić uwagę na ogromną różnicę jaką widać pomiędzy dawnymi rycerzami europejskimi a samurajami. Europejczycy walczyli ogromnymi mieczami, które były ciężkie i trudne w opanowaniu. Natomiast Japończycy walczyli niezwykle płynnie i technicznie. Przy Japończyku Europejczyk wyglądał tak, jakby się miotał, miecz mu ciążył. W chwili zamachnięcia się rycerza szybkość i precyzja z jaką walczył samuraj zdecydowałyby o ostatecznym wyniku walki. Samurajowie po prostu buli perfekcyjnymi wojownikami. Poza tym byli niezwykle honorowi. Kiedy zdarzyło im się przegrać i przeżyć na polu walki, samodzielnie odbierali sobie życie wykonując seppuku. Polegało to na przebiciu i rozpruciu sobie brzucha. Najlepszy przyjaciel tym samym dostępował zaszczytu odcięcia głowy upokorzonemu tuż po tym procederze. Dzięki temu ktoś, kto okrył się hańbą mógł ten honor sobie przywrócić, jednak tylko w chwili, kiedy upał na rozcięty brzuch. O dodatkowej hańbie świadczyło umieranie na plecach. Każdy samuraj posiadał swojego własnego pana. Starszy, opuszczony samuraj, który nie posiadał władny był nazywana roninem. Zasadniczo nie powinien pełnić wtedy swoich funkcji czyli zabijania na żądanie.
Samuraj – japoński wojownik
