Wojownik pochodzący z Japonii
Samurajowie to duma historyczna Japonii. To w nich zamykały się podstawowe cechy obecnych Japończyków: honor, sumienność i pracowitość. Samurajowie byli oddanymi wojownikami swoich panów. Samuraj nie był wojownikiem jeśli nie posiadał pana. Ten, którego pan opuścił, nazywany był roninem. Zdecydowanie ich działaniem i zadaniem było walczyć w imię swojego władcy. Każdy samuraj był wierny kodeksowi bushido. Bushido oznacza tyle samo co droga samuraja. Wojownicy szkolili się w walce od najmłodszych lat po to, aby osiągnąć perfekcję. Najważniejsze było dla nich to, aby dobrze wypełnić misję i nie okryć się hańbą. Dusza samuraja była zaklęta w jego mieczu. Każdy samuraj posiadał własną katanę, z którą się nie rozstawał. Technika walki japońskiego wojownika była niesamowita. Przede wszystkim żaden inny wojownik nie posługiwał się bronią tak płynnie wykorzystując technikę oraz szybkość. Gdyby porównać rycerza europejskiego do samuraja, zdecydowanie japoński wojownik nawet nie zmęczyłby się tą walką. Celem samuraja było zginąć na polu walki. Kiedy ktoś darował mu życie, czuł się upokorzony i zhańbiony. Dlatego pojawił się akt seppuku. Jeśli samuraj przegrywał, miał zginąć na polu walki, aby oczyścić się ze wstydu. Kiedy przeżył, sam się zabijał. Klękał po to, aby rozpruć sobie brzuch. Najlepszy przyjaciel po tej chwili odcinał mu głowę. Ostatnim etapem przywrócenia honoru była śmierć na brzuchu. Za wszelką cenę samuraj nie powinien po samobójstwie umierać na plecach.
